Het is bijna avond. De lantarenpalen schijnen gelig op het sneeuwveld. Volgende week is dit weer een gewoon grasveld en zijn stoep en veld niet langer één. Het geluid van de slee over de sneeuw maakt me gelukkig. Ik zie de eenden dicht op elkaar zitten in het wak onder de brug. In de verte hoor ik kinderen gillen als ze hun geluk uitproberen op het dunne ijs. Het is lang geleden dat de winter zo wit was, en alles zo anders.
Even later roetsj ik met een vriendin de heuvel af. De steilste die we dichtbij konden vinden. We eindigen steeds in de bosjes in plaats van het open veld ernaast. Een vierjarig jongetje geeft ons zijn tips met een stemmetje waarin nog de overtuiging doorklinkt dat alles eigenlijk heel makkelijk is. We proberen het en lachen onze grote-mensen-zorgen weg, terwijl het langzaam donker wordt.
Het zijn klein momenten die groots voelen. Momenten van vervulling. Gisteren en morgen kijken toe, terwijl we genieten van deze avond. De koud kraakt onder mijn schoenen. Elke keer dat een sneeuwvlok mijn gezicht aanraakt, tintelt het op mijn huid. Het leven tintelt, een gevoel van vervulling. Straks is de sneeuw verdwenen, het ijs weer water geworden. Alles verandert. Maar wat vervuld is, laat geen leegte achter.
